Dag 5 - Van Selfoss naar Vík í Myrdal 💦

Vandaag vooral een bewolkte dag, ca. 11 graden en zo nu en dan een (stevige) miezerbui. Na een heerlijk ontbijtje met pistoletjes - dit keer gemaakt door Elise - was het tijd om onze spullen weer in te pakken en de deur achter ons dicht te trekken. Dat gaat steeds gemakkelijker trouwens! Kost ca. een halfuurtje van inpakken tot en met spullen inladen in de auto. Het helpt dat alles steeds in dezelfde koffers/tassen gaat, want anders kunnen we bij een volgend huisje écht de losse opladers, toiletspullen, pindakaas of de afwasborstel niet meer terugvinden 🫣. Zo’n ramp willen we natuurlijk voorkomen. Ook dat valt onder ‘bagagemanagement’ 😂.

Watervallen Seljalandsfoss en Gljúfrafoss

De dag van vandaag kun je het beste omschrijven als ‘testdag’. We testten hoe waterdicht onze kleding was en vervolgens ook de waterdichtheid van onze schoenen. De test hierna: en hoe lang duurt het dan voordat alles weer droog is? Dat alles speelde zich af langs de watervallenroute van vandaag, op onze weg naar Vík í Myrdal. Op een uur rijden van Sula was de eerste waterval al: de 65 meter hoge Seljalandsfoss. Meteen ook een van de bekendste watervallen van IJsland. Eentje waar bovendien gegarandeerd niemand droog vandaan komt … je kunt namelijk achter deze waterval langs lopen en krijgt daar windvlagen in combi met een flinke waternevel over je heen. Gelukkig wisten we dit van tevoren, dus we liepen daar alle vier in waterdichte broeken, dito jassen en onze capuchon op. Het ene kledingstuk bleek alleen meer waterdicht dan het andere. 

Maar, gelachen hebben we daardoor juist! Want ondanks alle nevel en de glibberige stenen, was het erg gaaf om zo achter de watergolven te staan! Mooi uitzicht en je ervaart de kracht nog beter dan als je ervoor staat. En dat groen 😱! Zo veel feller dan we gewend zijn in NL. 

Een paar honderd meter verder ligt de volgende waterval al, met de naam Gljúfrafoss (kloofwaterval). Je moet hier via een onder water staande ingang van de kloof, van steen naar steen stappend naar binnen. En dan hopen dat er geen tegenliggers aankomen! Eenmaal in de kloof stort de waterval met bruut geweld naar beneden. Dacht je dat je bij de vorige waterval nog enigszins droog er onder vandaan kwam, hier is er helemaal geen ontkomen aan! Als je tenminste de kloof in gaat om echt de waterval van dichtbij te zien. En dat is nu net het leukste avontuur! De foto’s zeggen genoeg over de hoeveelheid water die we geabsorbeerd hebben 😂. Soms stapten we ook noodgedwongen half het water in om iemand te laten passeren, maar - o wonder! - zelfs toen bleven de schoenen droog. Behalve die van Sven dan, die liepen vol water dat in straaltjes vanaf z’n broek zo z’n schoenen in liep … 💦🫣. Hij had iets te dicht bij de stralen gestaan. 

We zijn nog nooit zo blij geweest met stoel- en rugverwarming in de auto! 

Waterval Skógafoss

Gelukkig was de volgende waterval eentje waar we ‘gewoon’ voor konden staan. Ook weer een bekende: Skógafoss. En op slechts 10 minuten rijden van de vorige twee. Ze horen dan ook allemaal bij hetzelfde gebied; hier liep ‘vroeger’ namelijk de kustlijn van IJsland dus dit waren destijds eigenlijk kliffen. Je merkt dat iedereen (logischerwijs) dezelfde route rijdt, en dus kwamen we nu weer mensen tegen die we bij de vorige watervallen ook al tegengekomen waren. Als een soort Elfstedentocht stempelt iedereen dezelfde bezienswaardigheden af. 

Deze 60 meter brede waterval gaf je een enorm gevoel van nietigheid, omdat je er ook zo dichtbij kon komen en hij over de volle breedte naar beneden stort. Zie de foto’s! De mens is er niks bij.

Gletsjer Sólheimajökull

Voor vandaag hadden we genoeg watervallen ontdekt! Tijd voor een andere vorm van water: een gletsjer, de Solheimajökull. Een gletsjer die heel handig bovenop de vulkaan Katla ligt 🫣, hoorden we een gids vertellen. De Katla heeft al een eeuw niet gespuwd, ging hij verder, maar als dat wel gebeurt krijg je een gletsjer zo snel smelt dat het een vloedgolf veroorzaakt van 60 meter hoog richting zee …

De gletsjer groeit trouwens niet meer aan, door de opwarming van de aarde, en wordt dus helaas elk jaar een stukje korter. Wat rest is een gletsjermeer van gesmolten ijs ervoor. Hij is bovendien, door het meenemen van as van de vulkaan eronder, vooral zwart gekleurd. Niet de meest fotogenieke gletsjer daardoor, maar wel degene waar je als normale wandelaar gewoon bij kunt komen! Er staan vlak voor de gletsjer waarschuwingsborden en het wordt ten strengste afgeraden zonder gids het gebied in te gaan. Er zijn dus veel excursiegroepjes die met helmen op, stijgijzers onder hun schoenen en met pikhouwelen in de hand de gletsjer opgaan. Wij kwamen tot aan het begin van de gletsjer. Precies vanaf waar je het ijs zachtjes kon horen smelten en je af en toe wat licht gekraak hoorde. Dat was ver genoeg 😉.

Uitzichtpunt Dyrhólaey

Ons volgende appartement ligt vlakbij het strand, het zwárte strand welteverstaan. En omdat de lucht wat opklaarde, besloten we daar nog even langs te rijden. Letterlijk een gitzwart strand met een aantal puntige rotsen erop en ernaast. Deze plek is ook een van de filmlocaties van Game of Thrones. Voorheen kon je nog op het strand zelf komen, maar inmiddels is het afgezet met een hekje. Helaas! Waarschijnlijk is er te veel schade aangericht aan het prachtige strand. We zagen ineens ook allerlei kleine zwarte vogels af en aan vliegen van de rotswand naar het water en weer terug. Zouden dat de papegaaiduikers zijn??? En jawel, het snelle gefladder van hun vleugels en hun oranje snavel waren goed te zien! Gaaf! Ze landden precies naast ons in de rotswand die vol met (broed)gaten zat. Ze vlogen af en aan. Één papegaaiduiker maakte het ons gemakkelijk. Die kwam het holletje uitlopen en leek een ontspannen ommetje te maken. Hij liep op ons af, en ging rustig om zich heen zitten kijken. Liep weer een stukje dichterbij. Zo, pal voor mijn telelens! Zelfs zo dichtbij dat de camera niet scherp kon stellen 🥰. Wat een fijne kers op de taart!

Black Beach Suites

Met een camera vol vogelclose-ups, reden we door naar onze eindbestemming van vandaag: Black Beach Suites. Daar wachtte ons een schitterend studio-appartement met uitzicht op de weilanden, met daarachter Black Beach zelf. Wederom een heerlijke stek, omringd door ca. 20 van deze studio’s maar net zo stil en netjes als overal. Er ligt een hostel naast met een gezellige bar waar we vanavond nog wat gedronken en gekaart hebben. We gaan weer twee nachten genieten in een andere omgeving!

En morgen? Morgen scheren de kinderen met Marco al zip-linend over de natuur van Vík í Myrdal heen.

PS De testuitslag: mijn skibroek bleef droger dan de outdoorbroeken en inmiddels zijn de meeste jassen en broeken weer helemaal droog, alleen die van Sven nog niet.