Dag 4 - Kerid en Reykjadalur

Gisteravond postte ik nog een paar foto’s van Sula bij ondergaande zon. Het was een schitterende avond, met een bijna wolkenloze hemel. Dus, weet je wat, we blijven op tot de zon onder is om sterren te kijken. De zon gaat in de zomer om 03:00 uur wel weer op, want ja ‘t is middernachtzon, maar dan kunnen we in de tijd daarvoor wel sterren zien natuurlijk! Afijn, rond 23:30 verdween de zon inderdaad eindelijk achter de bergen. Om 00:30 was het nog altijd licht, bijna alsof de zon net ondergegaan was. Hm. Het duurde wel erg lang voordat het wat donkerder werd. Ik googelen. Bleek dat de zon hier wel onder gaat, maar dat de zon vervolgens een paar uur vlak onder de horizon blijft ‘hangen’, waardoor er nog altijd licht doorkomt. Geen donkere nacht dus. En dus heb je tot 03:00 ‘s nachts een soort schemeravond en daarna gaat de zon alweer op. Wel ideaal voor fotografen trouwens: het gouden uur duurt gewoon heeeel lang hier 📸!

Kerið vulkaankrater

Vanochtend toch een lekker uitgeslapen gevoel, ook al was het een wat kortere nacht 😉. Op tien minuten rijden van ons huisje was al de eerste (korte) stop van vandaag! Pal naast de doorgaande weg ligt namelijk een krater. Voor een klein bedrag (€ 3 p.p.) kun je die bezoeken. Meteen na het houten toegangshokje sta je al bovenaan de krater en kijk je letterlijk de diepte in. Wat je ziet? Een kratermeer met blauwgroenig water, er omheen veel mos en een hele rode kraterwand. Dat is de vulkaan Kerið. Het is een explosievulkaan (wist eigenlijk niet dat er zoveel types vulkanen waren 🤔) die ‘vaas’ heet. Waarschijnlijk omdat het een diepe, steile krater heeft. Hij is 3000 jaar geleden ontstaan en heeft zich, door diverse processen waar ik niemand mee zal vermoeien 🫣, gevuld met grondwater. Voor de feitjesvreters wel wat getallen: de vulkaan is 170 bij 270 meter, en 55 meter diep. Het kratermeer zelf heeft een diepte van max. 10 meter. Via een goed houten trapje loop je zo naar het water toe. De klim terug naar boven is voor long COVID-patiënten dan weer wel een goede oefening 🥵.

Reykjadalur Hot Spring Thermal River

We doken na een klein halfuur de auto weer in, op weg naar Hveragerdi. Vanaf dat dorpje kun je namelijk een wandeling van ca. 6 km maken naar een geothermische rivier! En, je mag er ook in badderen! Althans, in het deel van de rivier waar het water al meer afgekoeld is 😎. Foto’s op internet zagen er gaaf uit, dus dit wilden we ook wel eens meemaken.

Helaas misten we de afslag naar het dorpje, maar onze navigatie was goed gestemd vandaag en gaf ons meteen een alternatieve route. Heerlijk zo’n meedenkend iemand! Achteraf gezien had ze er best bij kunnen vertellen dat die route een iets hogere avontuurgraad had … we verlieten namelijk al snel de normale, verharde weg en reden - hobbel de bobbel - 4 km over een stenen pad vol gaten, grote keien en wegspringend gesteente. We hadden ook geen flauw idee waar we reden, want bordjes staan nergens. We volgden dus trouw de navigatie en kwamen uit bij een doodlopend stuk waar een bord stond met daarop de naam van de canyon waar we doorheen wilden wandelen: Reykjadalur (‘dal vol met stoom’, erg treffend!)! We zaten dus in elk geval goed. Er was hier geen kip noch toerist te bekennen, ook fijn! Toen we op de kaart keken, bleek dat we de route precies van de andere kant startten, maar we uiteindelijk wel bij hetzelfde thermische riviertje uit zouden komen. En het was bovendien dichterbij 💪🏻. Prima!

Het was wel behoorlijk koud en winderig  waar we stonden, dus wind- en regenwerende outdoorbroeken en winterjas aan, en we gingen op weg. Ook hier onverharde paadjes met zwarte stenen. Langzaam maar zeker  slingerde het paadje het dal in. Overal om ons heen zagen we tegen de hellingen inmiddels stoompluimen. Alsof er her en der mensen op de hellingen vuurtjes aan het stoken waren. Raar gezicht! Onder ons kwam ook zo’n pluim naar boven. Prachtig, want ons pad kwam er letterlijk langs. Het water borrelde volop en stonk goed. En nog altijd geen andere mensen te bekennen. Sssttt. We hebben een goede route ontdekt!

‘Om de hoek’ van de eerste bron stonden we ineens boven aan de canyon, het dal met veel gras, mos én een slingerend riviertje vol stoom. Ook weer zo’n uitzicht waar je je ogen niet van af kunt houden. Langs de helling was een wandelpad naar beneden en daarna stonden we tussen de vele sissende riviertjes. Ook hier vooral natuur, geen menselijk ingrijpen, en slechts af en toe een houten bruggetje of vlonder:

Met 100 meter verder dan eindelijk het deel waar ‘gezwommen’ kon worden. Het water is erg ondiep (30 cm), dus het werd vooral badderen! En heet dat het water was 🥵🥵🥵! Marco en ik stonden in onze zwemkleding de eerste 5 minuten half springend in het water alsof we in een kookpot gegooid waren. Haha! Hoe mooi dat je lichaam wel snel went aan de temperatuur. Ik ben geen fan van zwembaden, maar dit water 🙏🏻. Heeeeerlijk! Eenmaal gewend, leek het een groot natuurlijk bubbelbad. Compleet met houten vlonder ernaast om op te zitten en soort van houten schermen om je achter te verkleden. En na de kou en het lopen, was het dubbel genieten in deze welnessrivier. En ook hier weer zo’n ontspannen sfeertje! Mensen lagen, zaten of dobberden in het water, maar vol voelde het nu nergens. Er was ruimte genoeg. Ja, zo’n natuurlijke bron is - denken we - veel leuker dan een commercieel thermisch bad zoals je er hier ook best veel hebt! En nog een voordeel: je kunt in deze rivier ook gerust een pan pasta koken, aldus Sven 😉.

 
Ook deze dag vloog werkelijk voorbij. Toen we eenmaal weer terug bij de auto waren, was het alweer 17 uur! In Selfoss deden we wat boodschappen voor het avondeten (naar Zweeds voorbeeld: wraps met aardappelpuree, wat rauwkost en een worstje 🇸🇪) en daarna heerlijk opwarmen in ons huisje!

Morgen laten we ook Sula achter ons en rijden we verder naar het zuiden, via allerlei watervallen én een gletsjer. Eindbestemming: het dorpje Vík y Myrdal, waar we verblijven in Black Beach Suites.