Maandag 11 augustus - Baddeck naar Dingwall

Toen we vanochtend wakker werden en naar buiten gluurden was daar weer een blauwe lucht. Vandaag alleen met een volle brandstoftank vertrokken en verder zo leeg en licht mogelijk, want de Cabot Trail staat op het programma en dat betekent dat onze Ford zich mag gaan uitleven op de vele steile hellingen en slingerwegen. 

Uiteindelijk tegen half tien vertrokken. Vanaf de camping in Baddeck eerst een stuk snelweg en erg weinig verkeer, dus heerlijk doorrijden. Bij South Haven, afslag 11 begint dan de uitdaging. Alsof je een pagina omslaat, zo veranderde de omgeving. Een waarschijnlijk recent geasfalteerde, prachtig slingerende bergweg door dichte dennenbossen afgewisseld met schilderachtige blauwe meertjes en vergezichten. Dit is zoals ik me Canada had voorgesteld. Prachtig!

Helaas duurde het feest niet lang, want na een kilometer of 25 was kennelijk het geld op en kwamen we terecht op een verschrikkelijk slecht onderhouden weg vol kuilen, weggezakte weggedeeltes en andere narigheid waar wij in ons campertje niet blij van worden. Door het hoge gewicht en zwaartepunt voel je elke rimpel in het wegdek en helt de carrosserie makkelijk over. Rustig aan dus en hopen dat al het servies heel blijft. Ik ben inmiddels wel gewend om tussen de kuilen door te rijden. Volgens het bord 7 km slecht wegdek. We hebben het niet bijgehouden, maar na een tijdje was het inderdaad voorbij en konden we weer rustig verder. 

Net achter Tarbot Vale gaat het echter een beetje mis...  Precies na een bocht moet ik noodgedwongen door tegenliggers op mijn weghelft blijven en kan ik niet uitwijken voor een volkomen onaangekondigd stuk weggezakt wegdek. Door de bocht was de snelheid gelukkig laag, maar een flinke dreun en schommelende beweging zijn niet te voorkomen. Als gevolg schiet een kastdeurtje open en donderen er 6 borden en kommetjes op de grond en op het aanrecht. Gelukkig net langs Elise die naast het bewuste kastje zit. Ze heeft uiteindelijk alleen een klein schrammetje op haar voet. De scherven zijn door de hele camper te vinden, zelfs op het dashboard liggen er een paar ... Wij een hartslag van 180, stoppen en opruimen dus. Vanavond in ieder geval 4 borden en kommetjes minder af te wassen! 

Met flink de pest erin weer door. Als we nu nog maar net begonnen zijn, wat gaan we dan nog krijgen. Gelukkig verloopt de reis verder goed en al snel komen we bij de ingang van het Cape Breton Highlands National Park. 

Het is goed te zien dat de entreegelden voor het park o.a. worden besteed aan vergroten van verkeersveiligheid. De wegen zijn goed en waarschuwingsborden doen ook hier weer mee. 

De eerste flinke klim doet zich voor bij Cape Smokey. Na het passeren van een klein bruggetje gaat het scherp rechtsaf en moet het gas erop om al slingerend met een gangetje van 35 km/uur, naar 370 meter hoogte te komen. Schitterend uitzicht!

In Ingonish halen we nog even wat te eten voor de komende twee dagen en we vervolgen onze weg. Bij Lakies Head stoppen we bij het uitzichtpunt voor een schitterend uitzicht over de oceaan en rotspartijen rond de baai. 

De volgende stop is bij Black Brook Beach voor een lunch aan het strand. De kids lopen nog even door het water en terwijl ik de afwas doe stuiten Astrid en Sven nog op een verstopte waterval.

Bij Neils Harbour lopen we het haventje door en kijken bij de vuurtoren nog even uit over het dorpje, de oceaan en rotskust.

Als we later bij Dingwall de afslag naar Hideaway Campground zien, besluiten we toch nog even door te rijden naar Bay St. Lawrence. Uiteindelijk blijkt dit een slaperig visserdorp te zijn, maar (het wordt saai) wederom een fantastich uitzicht. 

Hideaway Campground ligt boven op een rotsplateau en vanaf onze camperplaats hebben we een fantastisch uitzicht en horen we ver onder ons de golven op het strandje rollen. Astrid en Sven besluiten naar het strand te gaan lopen (ca. 1 km verderop) terwijl Elise de speeltuin uittest en ik de camper opruim. 

Bij onze plek ligt nog aardig wat brandhout en ook in ons 'schuurtje' hebben we nog het e.e.a. aan hout van Iain. Met hulp van Elise gaan we daar maar eens wat aan doen en al snel hebben we weer een heerlijk fikkie. 

Astrid en Sven zijn inmiddels terug en het avondeten is al snel klaar. Toetje voor vandaag: S'mores. Soort volkorenkaakjes, waar je een stuk pure chocolade op legt, een geroosterde marshmallow en vervolgens weer een kaakje. Het idee is dat de geroosterde marshmallow de chocolade laat smelten. Dat werkte niet helemaal goed, maar lekker was het zeker! Als tegenhanger frisse watermeloen en voor ons ook nog een lekkere slush (Caroline had ons een voorraadje meegegeven ;-)). 

Na het uitroken van onze buren zijn de kids naar bed gegaan en wij niet al te laat erna. Het was best een pittig dagje en morgen hebben we het tweede gedeelte van de Cabot Trail nog. 

p.s. Het lukt even niet om bij deze blog meer foto's in het verhaal te plakken. Bekijk daarom vooral de foto's in het fotoalbum, over Black Brook Beach, Neils Harbour, Bay St. Lawrence, de schitterende uitzichten bij Hideaway Campground en het strand.