Dag 12 (19 juli) – Causeway Coastal Route, Giant’s Causeway en Glenariff Forest Park 🌳

Een actief dagje werd het vandaag, met in totaal 22.738 gelopen stappen (16 km). We reden het tweede deel van de Causeway Coastal Route, tot aan Bushmills. Halverwege liepen we over de ietwat wankele touwbrug naar het mini-visserseilandje Carrick. Daarna reden we verder zuidwaarts richting het onwijs mooie Glenariff Forest Park voor een avondwandeling langs twee watervallen.

Carrick-a-Rede – de touwbrug

Een echte publiekstrekker hier in Noord-Ierland: de oude touwbrug Carrick-a-Rede. Deze brug lieten we niet aan ons voorbijgaan, want: avontuur! Bungelend boven de oceaan hangt namelijk een houten touwbrug, die tot begin 21e eeuw bestemd was voor vissers die op het eilandje Carrick dé perfecte plek hadden gevonden voor zalmvisserij. Om op het eilandje te komen, legden ze een (destijds) gammele brug aan met hooguit 1 reling. Ook staat er nog een oud vissershuisje. Verder is er niks, behalve steile rotshellingen en vele honderden nestelende meeuwen en alken. Hoe je hier zalm uit zee haalt en ze vervolgens - zonder ze weer uit de emmers te laten vallen - aan land brengt, is mij een raadsel.

Vanaf de parkeerplaats loop je in 1 km (ca. 20 minuten) over een wandelpad over de kliffen langzaam naar beneden, naar de touwbrug. Van tevoren boek je een tijdslot voor toegang tot de brug. Handig, want zo krijg je geen lange rijen en drommen mensen voor je. Om 12:30 uur was het onze beurt om de oversteek te maken. De eerste stap was even wennen, vond ik, want best wiebelig en je kijkt recht de diepte in. De rest is anders gewend en vond het allemaal veel te netjes en rustig op de brug (zelfs na flink gewiebel) en miste de adrenaline-kick. Prachtig uitzicht over het blauwgroene water had je sowieso!

Dit wandelgebied + eilandje is inmiddels eigendom van de National Trust, dus helaas voor Sven: ook hier mag niet gedroned worden. Foto’s en filmpjes maken mag natuurlijk wel. Dat deden we in overvloed. Zie ook in het mapje Filmpjes.

Giant’s Causeway – de weg van de reus

Na Carrick stapten we weer in de auto, op naar de Giant’s Causeway. Dit is een 60.000.000 (oftewel 60 miljoen!) jaar oud gebied bestaande uit 40.000 basaltzuilen (soort verticale stapstenen). Niet aangelegd uiteraard, maar gevormd door vulkanen. We zijn hier natuurlijk in Ierland, dus ook over dit gebied gaat een legende: over ene Finn McCool - een Ierse reus - die volgens de verhalen uit vroeger tijden ruzie zou hebben gezocht met de Schotse gigant Benandonner. Op een dag legde de Ierse Finn een pad aan van stapstenen om zo naar Schotland te kunnen reizen, maar de Schotse reus Benandonner sloeg die weg stuk. Het resultaat van wat er overbleef: de Giant’s Causeway.

We hadden eerlijk gezegd verwacht dat je deze causeway (door de naam ervan) ook gewoon met de auto kon doen, maar dat bleek niet het geval. We moesten de auto parkeren en de hordes toeristen (ja, hier wel, want beschermd UNESCO-gebied dus met name veel luidruchtige Amerikanen) volgen langs een steile weg naar beneden. Je loopt dan onder aan de kliffen en om de hoek zie je meteen de eerste verticale basaltkeien opdoemen. Het blijft een raar gezicht, die vreemd gevormde ‘pilaren’ te zien. Er staan er ook genoeg! Allemaal exact even groot, maar sommige hoog, andere lager: het lijken net trappetjes van keien. Wel makkelijk om overheen te lopen daardoor! En toch gold ook voor deze plek: bezoek liever eerst deze versie en daarna pas de IJslandse versie ... In omgekeerde volgorde ben je verpest. Omdat we de IJslandse basaltkeien al gezien hadden, leken deze rotsen namelijk minder fraai. Ze waren ietwat aangetast door zeewater, hadden verschillende kleuren, en je kon aan de afgesleten keien zien dat er dagelijks duizenden toeristen overheen lopen. De plek van de formatie is daardoor minder idyllisch dan die op IJsland (bij een grot), maar het blijft een bijzonder iets.

Glenariff Forest Park

Laatste stop van vandaag: Glenariff Forest Park. Dit bos was in één woord adem-be-ne-mend! Eerst rij je over een lange, slingerende geasfalteerde weg omringd door bloemen en bomen het park in. Het leek alsof we een Canadees National Park inreden. Eenmaal in het bos zelf, liepen we de Waterfall route van 3,5 km. Je daalt dan al slingerend langzaam maar zeker af naar het laagste gedeelte van het bos. Over stenen paadjes, houten trappen en vlonders, langs hellingen die volledig bedekt waren met varens, bomen, klavers, mos en waar soms meterslange boomwortels uit de roodbruine aarde staken of waar rivierwater uit sijpelde. Prachtig! Alsof we in de tropische bush van Burgers’ Zoo waren! En omdat we hier pas om 18 uur waren, was er verder niemand in het park ... echt een paradijsje. Gelukkig waren ook de watervallen erg mooi, zo tussen al dat groen. Daar kan IJsland dan weer niet aan tippen 😉.

De klim terug naar de parkeerplaats was een pittige (want: bleef lang steil) en Sven liep natuurlijk vele honderden meters voor ons, maar we hebben het allemaal gered! 

In de avond hielden we onszelf rustig, al werden natuurlijk wel de op het strand gemaakte dammetjes nog even geïnspecteerd en was Sven in de weer met de drone daar. Wederom een prachtige avond en topweer! We boffen, nog steeds. En het lijkt hier in het uiterste noorden bovendien steeds beter weer dan zuidwaarts. De bewolking begint vaak pas achter de heuvels achter ons dorpje.

Wat doen we op dag 13?

Morgen staat Belfast op het programma. Marco, Elise en ik gaan naar de Titanic Experience en Sven gaat ondertussen de stad zelf (en de Tim Hortons) verkennen.