Dag 17 (24 juli) - Limerick > Muine Bheag

Het is weliswaar een reisdag vandaag, maar we zijn wel degelijk ook actief! Een mooie dag ook qua weer, met zonnetje/wolkje, 19 graden. Kortebroekenweer dus en dat komt mooi uit, want we gaan vandaag in Kilkenny - 20 minuten vanaf onze volgende accommodatie - hurling (leren) spelen.

The Kilkenny Way

Het was ongeveer 1,5 uur rijden vanaf ons hotel in Limerick naar Kilkenny. Gelukkig hebben we het eerste deel eindelijk weer even een flink aantal kilometers snelweg. Voor de verandering is dat wel even fijn na alle bochtige wegen😇. Daarna stuitten we op een binnendoorweg op asfalteringswerkzaamheden en komen we vervolgens nog maar nét op tijd aan voor de Hurling Experience, bij de traditionele Ierse pub Lanigans, midden in de stad. Op de eerste verdieping bekijkt de rest van de groep - een grote Amerikaanse familie - ondertussen de instructiefilm over de spelregels. Die hebben we dus half gemist, want we zijn goed en wel binnen als de instructeur ons ballen en houten hurlingbats uitdeelt.

Prompt komt een van de Amerikanen op ons af, een goedlachse, oudere dame: “Nou, jullie spelen dit vast elke dag!” Ik keek haar niet-begrijpend aan, vertel haar dat we Nederlanders zijn en dat deze sport bij ons niet bestaat en we dit dus ook voor het eerst doen. “Oh, I thought you were the pro’s and helping out the other guy!” Hahah! Ze dacht dus dat wij - door onze sportieve outfits en korte broeken - hun groep gingen begeleiden. We moesten hard lachen, maar de toon was gezet. Het idee dat ‘the Dutch family’ toch een beetje de pro’s tussen de amateurs waren, kwam de uren daarna steeds weer terug omdat we veelvuldig even voor moesten doen hoe het precies moest.

En de uren daarna deden en sloegen we veel! We leerden de bal oprapen met de bat, overslaan naar de ander tien meter verderop en daarna slaan richting doel (in het doel of tussen de palen, net wat ging). Sommige ballen troffen doel, andere vielen dood naast ons neer: weer mis geslagen. Oprapen en opnieuw beginnen! Soms vloog een bal ook compleet uit de richting … oeps! Die ballen zijn keihard en wil je niet op je hoofd zien/voelen belanden. Vandaar dat spelers altijd een helm dragen. Al met al ging het bij ons voor een eerste keer best goed en we vonden het ook allemaal leuk! Het blijkt wel vaak lastig - voor Elise en mij dan vooral - om de gewenste kracht mee te geven aan de bal, waardoor hij vaak wel vijf meter verder belandde, maar vaak met een pisboogje. Elise sloeg veel raak, genoot zichtbaar en wilde allesbehalve stoppen. Marco sloeg ondertussen liever bovenhands waardoor het meer slagbal werd. Zo had ieder zijn eigen tactiek en techniek. We oefenden volop en de instructeur ging uiteindelijk keepen. Leuk om te proberen te scoren! Veel ballen gingen erin, maar óver het doel - dus door de twee palen - heenslaan, was een ‘tough cookie’. Behalve voor knullen van ruim 1,90 m met spierballen van bowlingbalformaat 😄. De laatste bal die Sven sloeg, ging bovendien zeer hoog over het doel, keurig door de palen en over het idioot hoge vangnet dat erachter hing, vloog vervolgens (gelukkig!) ook óver de geparkeerde auto’s die daar stonden 🫣, zo een boom in … Het zal eens niet waar zijn.

We wandelden na ruim een uur terug naar de pub om uit te rusten van de inspanning, wilde verhalen te delen en om te genieten van onze welverdiende - en inbegrepen - lunch! Die smaakte top.

Kilkenny-stad

Hierna liepen we door de vele Middeleeuwse (winkel)straatjes van Kilkenny. Wederom een kleurrijk dorp, aan een riviertje en natuurlijk mét een kasteel midden in het dorp (Kilkenny Castle)! We hebben er omheen gelopen, wat voor nu voldoende was. Er is hier genoeg te zien en te beleven. Opvallend: naarmate we dichter bij Dublin in de buurt komen, groeit ook het aantal toeristen dat we tegenkomen.

The Stables at Lorum Old Rectory

Op de website van Hidden Ireland staat onze accommodatie als volgt omschreven: “Door de poort van de binnenplaats naast de grote stenen pastorie vind je de stallen van Lorum. De stallen werden oorspronkelijk gebouwd om de stalknecht en zijn last te huisvesten in de jaren 1860 en hebben een nieuwe rol gekregen als een warm en gastvrij toevluchtsoord voor diegenen die op zoek zijn naar een buitenverblijf. Er zijn twee grote slaapkamers; één ensuite, de andere grenst aan een badkamer. De volledig uitgeruste keuken/eetkamer en de woonkamer hebben beide een houtkachel om het gevoel van warmte en welkom dat in het hele huis wordt gevoeld te completeren. The Stables at Lorum ligt tussen de Blackstairs Mountains en de Barrow Valley, in het zuiden van county Carlow. (…) Elke bocht van de weg onthult een nieuw genot, prachtige ongerepte steden en dorpen, adembenemende landschappen, interessante rotsformaties, met heide begroeide heuvels, grote landhuizen en oude erfgoedlocaties. Het terrein is een rijk tapijt geweven met vele gekleurde draden; gevormd door de krachten van de natuur, megalithische monumenten achtergelaten door onze voorouders en de kleurrijke lappendeken van zorgvuldig beheerde landbouwgronden en bossen.”

Natuurlijk had ik dit zelf niet beter kunnen omschrijven. We hebben weer een pareltje gevonden als overnachtingsplek! De oude pastorie ademt historie en de stallen - waar wij verblijven - staan vol met karakteristieke, oude meubels en attributen (door de kinderen zeer vrij vertaald tot “oude meuk”). De zwaluwen vliegen continu rond de gebouwen, er staan overal bloemen en kruidenplanten en in het weiland lopen twee nieuwsgierige merries rond. De eigenaren wonen in de naastgelegen B&B. Als we het huis verkend hebben, vinden we op het aanrecht en in de koelkast een klein welkomstpakket: brood, chocolate chipcookies, een fles wijn, boter, melk, yoghurt en cruesli. Heel fijn!

Nadat we weer min of meer gesetteld zijn, stoppen we een paar pizza’s in de oven, gaat alle was de wasmachine in, is er tijd voor een wijntje/biertje en lopen we even naar de paarden. Vlak voordat de zon ondergaat rijden Marco en ik nog even naar een 18e eeuwse boogbrug hier dichtbij, in Ballytiglea. Fotogenieke brug namelijk, met bovendien een brede snelstromende rivier eronder (de Barrow) waarin o.a. zalm blijkt te zwemmen. Marco liet de drone er even onderdoor vliegen terwijl ik keek of er iets in het water te zien was. Nee helaas, behalve schaatsenrijders (vliegjes die over het water bewegen).

Wat doen we op dag 18?

Ook morgen belooft het prima zonnig weer te worden, dus kiezen we weer voor een buitenactiviteit: Avondale Forest Park, waar we een Tree Top Walk maken en letterlijk op grote hoogte (38 m) door de bomen lopen richting een prachtig uitkijkpunt (althans, bekijk de website maar!) en daarna rijden we door naar het havenstadje Wicklow (bekend van de Wicklow Mountains, waar we begin vorige week waren).