Dag 8 (15 juli) – St.-Aubin-des-Préaux > Cherbourg 

We zijn inderdaad niet meer naar het vuurwerk geweest. Het was erg nat, kil en het vuurwerk van de 13e in St. Pair vonden we goed genoeg. Vanuit ons bed hoorden we uiteindelijk wel de diepe, doffe dreunen van krachtig vuurwerk, maar na tien minuten was het alweer stil. We bekijken de filmpjes op YouTube wel 😅.

Onze Franse deel van de reis eindigt dus vandaag. En die dag begon met een enorme berg regen! We ruimden in rap tempo het huisje leeg, maakten nog wat provisorisch schoon en om 9 uur leverden we de sleutel al in. Dat ging voorspoedig.

De weg naar Cherbourg was een lang stuk 80 kilometerweg, slingerend dwars door allerlei dorpjes. Een stuk van 115 km waar we in totaal bijna 2 uur over deden. Het hielp niet mee dat vlak voor ons een ongeluk gebeurd was en de weg vol lag met stukken glas, bumperdelen en andere losgeraakte onderdelen. Eén auto stond midden op de weg met een ingedeukte voorkant, een andere stond rechts haaks in een muur geparkeerd en een derde auto stond aan de linkerkant in elkaar gefrommeld als een harmonica half in een klimophaag. Uiteindelijk moesten we via een polderweggetje onze weg vervolgen.

Cité de la Mer

Bestemming in Cherbourg is eerst Cité de la Mer, een museum over drie delen van de maritieme geschiedenis en toekomst van Cherbourg. Met een onderzeeër, een gedeelte over de toekomst van de oceanen en een gedeelte over de Titanic. Een mooi en divers museum. In de onderzeeër Le Redoutable werd je na een kwartier best claustrofobisch van al die kleine gangetjes. Overal was het krap en zag je snoeren, kabels, knopjes en (stoppen)kasten. Respect voor degenen die hier 70 dagen in kunnen leven. 

We wisten vooraf niet wat de link was tussen de Titanic en Cherbourg totdat we het museum bezochten. Blijkbaar had de Titanic hier in 10 april 1912 nog een paar uur aangemeerd, als opstapplek voor vele passagiers vanuit diverse delen van Europa. Het Titanic-gedeelte van het museum geeft veel informatie, over wie instapten, welke illusies men had over leven in Amerika, etc. Het indrukwekkendste: een aflopende tijdklok en een metersgrote animatie die meeliep op een halfrond scherm. Het leek alsof je zelf voor op het schip stond en uitkeek over de lege oceaan. Met op de achtergrond geluiden voor en de vele SOS-berichten na de botsing met de ijsschots. Mooie was dat alle bezoekers in dit gedeelte van het museum ook echt stil waren/zaten en stilzwijgend de tijdklok volgden tot het zinken op 15 april om 02:20 uur. Knap gedaan zo. 

In Belfast – waar de Titanic gebouwd is – zullen we de Titanic Experience waarschijnlijk bezoeken. Zo krijgt onze reis ook in Noord-Ierland een Titanic-vervolg. 

Terwijl we bij het dokgedeelte van het museum liepen, zagen we aan de overkant onze boot aan komen varen!

Al met al was de Cité de la Mer de moeite van een bezoek waard, voordat we aan het eind van de middag aan boord gingen van de WB Yeats. Dat zou overigens nog even duren: het boarden begon pas om 16 uur en wij gingen ook nog als een van de laatsten aan boord (tóch weer de verkeerde rij gekozen, of alle Ieren kregen gewoon voorrang 😉).

Schommel de schommel

De kapitein waarschuwde kort na vertrek vanuit Cherbourg al voor een ‘rough sea’ bij het oversteken van Het Kanaal. Pas na Land’s End (Cornwall) – als we de Ierse Zee opdraaiden – zouden we letterlijk in rustiger vaarwater terechtkomen. Hij verontschuldigde zich meteen alvast voor het discomfort.

Tot 21 uur was het nog net te doen. Wij bleven netjes zitten op onze stoelen en liepen expres niet heen en weer. We keken de dubbelfinale van Wimbledon. Handig, want dan blijf je op 1 punt concentreren en dan word je minder snel misselijk. Vele anderen liepen wel heen en weer en die waggelden ongecontroleerd van links naar rechts door de gangen. Sommigen gingen zelfs heel dapper eten halen in het buffetrestaurant en konden nog net hun dienblad recht houden en hun tafeltje bereiken. We zaten te wachten tot het een keer fout ging. Dat gebeurde niet, maar we hoorden wel steeds meer glas- en serviesgoed van tafels vallen. Sommigen liepen met papieren zakjes voorbij ... en een baby gooide aan de tafel naast ons haar eten eruit. Elise en Sven lagen in een deuk om alle grappige situaties om ons heen. Ik wilde op een gegeven moment liever naar de hut en lekker liggen. Dat helpt mij het beste om zeeziekte tegen te gaan. In het trappenhuis werd je half gelanceerd als je de trap afliep, maar gelukkig bereikte ik – weliswaar slingerend – de hut toch netjes! Dus hop, snel in bed en plat blijven liggen. De rest volgde een halfuur later. De kinderen hadden nog heerlijk in alle rust en zonder problemen een patatje gegeten. Helden zijn het! Dat hebben ze niet van mij, haha 😉. We deinden echt wel hoog op en neer de uren daarna en uiteindelijk ging de harde wind ook pas ver na middernacht liggen. Ik heb een reputatie met m’n gevoeligheid voor zeeziekte, maar zelfs Marco had vanavond last van misselijkheid! Dat wil best wat zeggen. Alleen Elise en Sven hadden vrijwel geen last! We vielen allevier al vrij snel als roosjes in slaap.

Wat doen we op dag 9?

Morgen komen we aan het eind van de ochtend aan in Dublin! Wat we precies gaan doen, hangt vooral af van het weer. ’s Middags checken we in elk geval in bij ons hotel: Glenroyal Hotel, in Maynooth (iets ten westen van Dublin).