Dinsdag 12 augustus - Dingwall naar East Lake Ainslie

Vannacht een onrustige nacht. Sven kon niet stil liggen, en lag in zijn slaap te praten. Ik had een paar muggenbulten erbij, die gezellig genoeg steeds midden in de nacht extra gaan jeuken en Marco was ook vaak wakker. Kortom: toen de zon warm op de camper scheen om 7.15 uur besloten we maar vast aan te kleden en te ontbijten. Natuurlijk buiten in de zon, met dat formidabele uitzicht op de baai en de heuvels in de verte. 

Vandaag het tweede deel van de Cabot Trail voor de boeg: van het noorden via het westen naar het zuiden, met als einddoel Lake Ainslie. Aan dat meer ligt onze een na laatste camping van deze vakantie: MacKinnons Campground.

We reden rond 8.45 uur weg van de camping, zodat het ook nog rustig zou zijn op de route. Dat scheelt nogal bij de hoge klimmen en steile afdalingen.

Onderweg nog even gestopt bij een mini-grocery store voor een brood. Een paar bochten verder stonden er ineens twee elanden voor ons op de weg: een moeder en haar jong. Gaaf om te zien! Ze bleven even naar ons kijken en staken toen de weg over, om achter de bomen te verdwijnen. We reden blij (eindelijk wildlife gespot!!) door richting de Skyline Trail. Na vele haarspeldbochten en grootse uitzichten kwamen we aan bij die wandelroute. We waren duidelijk niet de eersten. Het is dan ook een van de bekendste wandelroutes van de Cabot Trail en vooral vermaard vanwege de spectaculaire vergezichten vanaf een van de houten plateaus halverwege de route.

Meteen aan de ingang van de route werden we met diverse borden gewaarschuwd voor coyotes, elanden en beren. De trail is hun leefgebied ... Geruststellend genoeg stond er op de borden wat je precies moest doen, mocht je er een tegenkomen. Bij elk dier moet je iets anders doen (bij alle geldt echter: vooral NIET wegrennen), dus het was nog even lastig om het rijtje in je hoofd te prenten bij elk dier. Geeft de burger ook echt moed om dan zo'n park te betreden! Gelukkig wilden de kinderen hun gisteren in Bay St. Lawrence gevonden wandelstokken meenemen. Konden we ons ten minste ergens mee verdedigen!

Marco ging voorop, daarachter de kinderen en ik sloot de rij. We spiedden voortdurend om ons heen in het begin. Wilde dieren komen we tenslotte niet dagelijks tegen. Na ca. een kwartier stuitten we op een eland. Hij stond ons tussen de bomen op een metertje of 20 aan te staren en ondertussen op zijn ontbijtje te kauwen. Helaas geen foto van, want precies op dat moment weigerde mijn camera. Tsss. Maar, hij was er echt. Een prachtbeest met een schitterend groot gewei. De hele verdere route kwamen we geen dier meer tegen trouwens, behalve keutels van een eland! We weten nu hoe ze eruit zien.

Na ongeveer een uur lopen door bos, half moeras en wat open vlaktes kwamen we via houten vlonders aan bij het belangrijkste uitzichtpunt van de route: met uitzicht over de baai, dieop naar beneden en in de verte. Je kon een heel stuk afdalen via houten trappen, maar dat hebben we maar deels gedaan. We moesten nog een lang stuk lopen en wie de trap naar beneden neemt ... moet ook weer terug! Voor Elise leek ons dat niet slim.

We liepen, en liepen, en liepen. De zon werd steeds warmer en ons kleine meisje steeds moeier. Geen idee hoever we inmiddels gelopen hadden, want er stonden op dit gedeelte nergens meer borden. We liepen over onverharde, smalle paadjes, door licht bebost land vlak boven de baai. Er leek geen eind aan te komen. Dat is ook wat Elise bijna elke paar minuten verzuchtte. We dronken af en toe wat en aten een boterham (wel opletten dat er niet ineens een beer achter je staat om je boterham op te eisen). Uiteindelijk kwamen we na 2 uur aan bij het begin van de lus die we gemaakt hadden. We zuchtten van verlichting: nu waren we er bijna! Bij de ingang stond nog een parkopzichtster, die een paar geweien had meegenomen en uitleg gaf over de beesten die er in het park leefden. Ook lagen er skeletten van elanden en wat stukken (zachte!) huid. Ongeveer 1 km daarna kwamen we moe maar voldaan aan bij de parkeerplaats. Daar keken we nog even op het infobord en zagen we dat we niet de verwachte 7 km hadden gelopen, maar 9,5 km! Bijna twee keer de avondvierdaagse, en dat in 2,5 uur. Petjes af voor de kinderen! 

Grootste voordeel vandaag van de camper: we konden zo een waterijsje uit de vriezer pakken :-))) 

Nog enigszins uithijgend van de afstand reden we rustig en vooral voorzichtig het dal weer in. Op en af, op en af ging het weer voor het komende halfuur. De wegen waren gelukkig super aan de westkant van Cape Breton! Dat was een verschil met het oosten zeg. We hebben onderweg in Cheticamp nog getankt en daarna reden we op ons gemak in een keer door naar de camping in East Lake Aisnlie.

We werden verwelkomd door enigszins zenuwslopend countrygepingel uit de boxen die buiten de receptie hangen. Verder een prima camping. We staan op plek nr. 5, pal aan het meer. De eenden scharrelen af en toe rond de camper en wij scharrelen af en toe richting het kiezelstrandje achter de camper. 

De kinderen hadden binnen vijf minuten hun zwemkleding al aan, want er is hier ook een zwembad(je)!!! Zij ook weer blij. Terwijl zij zich een slag in de rondte zwommen, genoten wij van een groot ijsje en uploaden we weer wat verhalen vanaf een picknicktafel naast het zwembad. Heerlijk in de warme middagzon! Daarna zijn wij ook nog even het bad ingedoken. We hadden inmiddels een bad voor onszelf :-).

's Avonds nog buiten gegeten, een spelletje gedaan en daarna ons mandje weer opgezocht. O nee, eerst nog het een en ander aan de blog gedaan natuurlijk.

Welterusten!

Vooruitblik op woensdag 13 augustus: we voltooien onze Canadese rondrit en rijden van East Lake Ainslie in een keer door naar onze laatste camping, in Halifax. Daar verblijven we de komende twee nachten tot ons vertrek richting huis vrijdagochtend.