Dag 10 (17 juli) – Sheepdogs, Wicklow Mountains en Dublin 🐑

Een lange dag vandaag vol Ierse iconen. Zo bezochten we een schapenfokker met zijn werkhonden (border collies), reden daarna door de bergen van Ierland en eindigden we oog in oog met het beroemde Book of Kells (een door monniken gemaakt bijbelboek uit 800 na Chr.).

Irish Working Sheepdogs

Na het uitgebreide ontbijtbuffet – van een full Irish breakfast (wat is het verschil met full English breakfast, want zag er hetzelfde uit), amandelcroissants, Luikse wafels en pancakes (de Ieren houden duidelijk van veel zoetigheid als ontbijt) tot yoghurt en vers fruit– reden we een halfuur zuidwaarts, naar een gehuchtje vlakbij Naas. We reden op een gegeven moment achter een ‘rijdende luchtverfrisser’. Een wat?!? Er reed een wagentje met een houtversnipperaar voor ons, die kennelijk net diverse naaldbomen had versnipperd dus het rook in onze auto al snel naar dennengeur!

Het was even zoeken naar de Irish Working Sheepdogs want alle weggetjes lijken op elkaar en lopen ook kriskras door elkaar, boom hier, boom daar. Bewegwijzering is er natuurlijk wel, maar toeristische trekpleisters staan nergens aangegeven. Dus dan ben je al snel aangewezen op de navigatie. Uiteindelijk stonden we voor een weiland met een hek én een border collie die ertegenaan lag. Bestemming gevonden!

Terwijl Maggy – de border collie – in het veld lag uit te rusten en te rollen in het gras, vertelde Michael (de eigenaar) ons in het uur daarna veel over het mooie, maar ook zwaardere leven van een schapenfokker/hondentrainer. Welke training hij de honden geeft, welke schapenrassen hij heeft, welke eigenschappen een echte working sheepdog moet hebben (vooral een addict zijn, dus verslaafd aan werken!) en dat hij eigenlijk volledig afhankelijk is van het gedrag van de hond. Is de hond niet ‘in control’ over de schapen, dan is het vertrouwen weg tussen hond-schapen-herder en zal de hond niet meer functioneren als working sheepdog en dit werk niet meer kunnen doen. Niet sympathiek wellicht, maar het is van levensbelang dat de hond zijn werk doet. Voor alle drie. Je wilt niet dat de schapen zichzelf per ongeluk van een klif storten omdat de hond de leiding niet neemt. Niet elke border collie is dus geschikt. Michael traint ze vaak 3 jaar en liet ook zien hoe de training en commando’s steeds verder worden uitgebreid. Alleen de honden die écht verslaafd zijn en willen (blijven) werken en overwicht houden op de schapen, zijn geschikt.

Zodra Michael ook maar heel zachtjes een commando fluisterde, sprong Maggy overeind en deed ze wat haar gevraagd werd: de schapen naar een pillon drijven. Daarna volgden vele fluitsignalen kort achter elkaar (en keihard!!) en Maggy draaide links, rechts, rende om de kudde heen en weer en dreef ze naar de pillon. Machtig om te zien hoe ze op elkaar afgestemd zijn en hoe snel Maggy alles uitvoerde. Zelfs na het einde van de oefening zag je dat ze nog graag doorging omdat de schapen weer niet in een lijn liepen, maar van Michael moest ze gaan liggen (ly down). Twee keer stond ze toch weer op ... maar na 1 harde kreet van Michael ging ze toch maar ging liggen. 

De demonstratie en Michaels verhaal waren zeer de moeite waard! Zo kijk je toch weer met andere ogen naar alle schapenkuddes hier op het eiland. En bekijk vooral het filmpje van het schapendrijven in de map Video's.

Wicklow Mountains

De Wicklow Mountains (max. 800 meter hoog) waren aan de horizon al te zien en leken dichtbij, maar toch was het nog een halfuur rijden tot aan Glendalough vanaf waar de Old Military Road ongeveer begint. Deze 96 kilometer lange weg is in 1798 door de Britten aangelegd om de Ierse rebellen na de Ierse opstand te kunnen verjagen uit de Wicklow Mountains, een handige verstopplek.

Het dorpje Glendalough zelf sloegen we overigens over: het was te overladen met toeristen en daar hadden we vandaag even geen zin in en ook geen tijd voor. Helaas ... kort daarna een wegversperring precies aan het begin van de Military Road! Twee aardige verkeersregelaars vertelden dat we wel tot aan de Glenmacnass waterval konden komen, maar de rest van de weg was niet toegankelijk vandaag. 

Oké, kaart erbij en plan B uitrollen, want we wilden juist deze mooie route rijden dwars door de bergen heen. Dus: eerst naar de Glenmacnass waterval (8 km rijden), dan weer omkeren en vervolgens buitenom naar Sallygap en ten slotte Glencree (het eigenlijke beginpunt van deze route, maar voor ons het eindpunt omdat we de weg van zuid naar noord reden). 

De waterval werd door de kinderen omgedoopt tot de cola-waterval, aangezien er bruinig water uit leek te komen. We merkten dat we – logischerwijs – bovendien nogal verpest zijn door de watervallen in IJsland van vorig jaar, want deze was in onze ogen niet heel spectaculair. Je had wel een mooi uitzicht over de bergkloof en vanwege de wegversperring waren we vrijwel de enigen bij de waterval. 

Vervolgens slingerden we over smalle weggetjes (amper ruimte voor passerende auto’s) omhoog en omlaag langs de bergen. Soms een mooi uitzicht, soms een soort hoogvlakte, soms dwars door een dicht sparrenbos en soms een wat bredere weg, soms erg smal. De wegen zijn wel goed onderhouden en zelfs onlangs opnieuw geasfalteerd. Op de hellingen stonden vooral varens en heideplanten, lekker geurtje als je het raam opendeed en de schapen liepen her en der pal langs of op de weg. Al met al een leuke route, zeker nu de zon af en toe scheen en allerlei vergezichten goed zichtbaar waren.

Volgens Google Maps kwamen we ook nog langs de beroemde brug uit de film PS I love you, dus daar ben ik natuurlijk ook nog even gestopt voor een paar typische toeristenfoto’s.

Book of Kells

Terug in Dublin parkeerden we de auto bij Red Cow, een P+R-plek vlakbij de snelweg. Hiervandaan namen we de tram naar het centrum van Dublin (halte Abbey Street). Is een rit van ca. 35 minuten en een retourtje kost je (inclusief 4 uur parkeren) 16 euro in totaal voor ons vieren. Dat was een goede deal!

Marco en ik hadden voor 17:30 uur kaartjes voor de Book of Kells-tentoonstelling in Trinity College, terwijl de kinderen liever gezellig samen gingen winkelen. De tentoonstelling was niet heel groot, maar wel erg interessant als je afgestudeerd bent in boekgeschiedenis 😉. Veel info over drie monniken die het manuscript rond 800 vervaardigden in het klooster op het eilandje Iona (een prachtig Schots eilandje waar we in 2004 waren!), welke kleuren ze maakten voor de versieringen, hoe ze in de kantlijn boodschappen aan elkaar doorgaven (“wat is het hier koud”) tot en met hoe het manuscript uiteindelijk door uitmoording van de monniken in Iona in het Ierse Kells belandde en daarom de naam Book of Kells genoemd wordt (eigenlijk het Book of Iona, vind ik). Het boek zelf lag in een donkere kamer waar geen foto’s gemaakt mochten worden. Mooi hoe de kleuren nog zijn na 1200 jaar ...

Daarna de bekende Long Room met het nationaal boekenarchief van Ierland (vergelijkbaar met de Koninklijke Bibliotheek in NL), in een hele hoge zaal. Helaas stonden niet alle boekenkasten vol omdat ze de boeken gaan conserveren en bewaren in een beter beschermde ruimte w.b. vocht, licht en lucht. Maar desalniettemin een walhalla voor mij. Alleen jammer dat je de wenteltrappen niet op mocht om even een boek uit de kast te pakken en door te bladeren 😉.

Wat doen we op dag 11?

Een reisdag: we verruilen Ierland tijdelijk voor Noord-Ierland en verblijven in ons ‘huis aan zee’ in Cushendun (Rockport House). Het wordt een regenachtige dag vandaag. Waarschijnlijk rijden we dus in één keer door en bezoeken we Belfast later deze week. We gaan natuurlijk wel (!) voor een French Vanilla-koffie langs een van de Tim Hortons-vestigingen 🎉. Die Canadese koffie-annex-eettentjes blijken tegenwoordig volop in Engeland en Noord-Ierland te zitten (klik op de button van onze Canada-reis uit 2014 voor meer info over onze Tim Hortons-verslaving 😅).