Dag 1 (8 juli) – Hellevoetsluis > Saint-Aubin-des-Préaux

Terwijl het in Nederland de warmste 8 juli ooit gemeten zou worden en men ondertussen de Haagse puinhoop in kaart ging brengen van een gevallen kabinet, crosten wij vanochtend vroeg heerlijk door een rustig, nog lekker slapend Zeeuws landschap richting de Belgische grens. We nemen vaak de route over de Zeeuwse eilanden in plaats van de snelweg via Breda. Vrijwel geen kip, haan noch mensch op de weg daar! Behalve wat verdwaalde (of verdwaasde?) Duitsers dan, met camper of sleurhut. En via de Westerscheldetunnel (tol) slaan we meteen de immer chaotische rondweg Antwerpen over. Rond 8:30 uur reden we dus Frankrijk al binnen en ... 1 minuut later stonden we in de eerste file. Haha. Er zouden er nog vele volgen eigenlijk, vooral bij die vermaledijde tolpoortjes. Dat die nog steeds op deze manier bestaan is een raadsel. Het andere raadsel is waarom die Fransen zelfs in de rij nog steeds van rij blijven wisselen.

⬆️ Tijdens de autorit probeerde Sven even de alternatieve betekenis uit van de uitspraak 'Even de benen strekken'. Zijn lange stelten hadden af en toe last van het stilzitten.

Nous sommes arrivés!

Via de Pont de Normandie bij Le Havre reden we uiteindelijk net na de middag het zuidelijke deel van Normandië binnen. Het was broeierig warm buiten, zo’n 23 graden en flink bewolkt + zo nu en dan een flinke, verkoelende regenbui. Er stond wederom een file rondom Caen, dus we besloten even van de snelweg te gaan en alvast boodschappen in te slaan bij de plaatselijke (grote!) Leclerc. Eenmaal weer op de route, was de file aan onze kant in elk geval verdwenen. Op de andere rijbaan was inmiddels een lange file ontstaan door eerst een kop-staartbotsing en 10 km verder stond een volledig uitgebrande auto in de berm. 

Vanaf Caen reed Sven ons naar de camping en de navigatie stuurde ons het laatste stuk via kruip-en-sluip-doorweggetjes door het Franse land. We kwamen door diverse gehuchtjes, langs grazende koeien, mais- en tarwevelden, krakkemikkige huisjes, prachtige landhuizen én verbaasd kijkende kindjes met een step in de hand. Meteen kennisgemaakt met de locals, zoals men dat toch noemt tegenwoordig 😉. De entree van Camping Château dez Lez-Eaux is een oprijlaan die leidt naar het kasteel.

We werden welkom geheten door een witte alpaca, wat geitjes, pony's, ezels en een stelletje kippen die alle in een veldje bij de receptie staan. Achter een golfkarretje aan rijden we naar onze stek voor deze week. We zitten op een mooi, zeer rustig deel van de camping, op een redelijk nieuw aangelegd zijterrein, met diverse chalets wijd verspreid rondom een wildebloemenveld vol met vooral korenbloemen. Prachtige plek met uitzicht op de bloemen. Je hoort hier amper iets, behalve de vele vogels in de hoge bomen rondom.

Ons chalet (3C voor de meeschrijvers) is netjes, brandschoon, alles lijkt gloednieuw behalve de koelkast en het is ruimer dan het aan de buitenkant lijkt, met twee slaapkamers, een woonkamer met bank en eettafel, badkamer en een keuken met knalroze kastdeurtjes. Blijven we goed wakker. De camping is verdeeld in diverse zijtakken vanaf de centrale oprijlaan, ontdekken we later. Van bosrijke gedeeltes met chalets tot een kampeergedeelte rondom een vijver en ten slotte kampeerplekken vlak bij het chateau (dat overigens zelf vrij weinig voorstelt en ook ontoegankelijk is voor publiek).

Ondanks de vele faciliteiten die er zijn – van binnenzwembad met diverse glijbanen, een buitenzwembad, paar speeltuinen en een groot terras met bar en restaurantje – is het overal rustig en gemoedelijk. Wat voor mensen komen hier dan? Eerste indruk: veel Ieren en Engelsen, en een handjevol Nederlanders en Duitsers. Voornamelijk gezinnen met jonge kinderen en ouderen. 

Roland Garros

Bij de huur van het chalet zaten een paar dingen inbegrepen die vrij weinig met elkaar te maken hebben, maar waar we erg blij van werden: opgemaakte bedden (top!), handdoeken (handig!) ... en 1 uur gratis tennissen per dag (hiephoi!). Dus jullie raden het vast al: amper twee uur nadat we goed en wel aangekomen waren, stonden wij natuurlijk al Roland Garros na te spelen op de tennisbaan. Hier en daar was de baan wat glibberig door de regenbuien, maar ach, een gegeven paard kijken we niet in de bek en het ging – na een kwartier vol lachwekkende tennisbloopers – steeds wat beter. Er werden ballen geraakt, bijna-aces geslagen (ik zou zweren dat het net te hoog zat!) en zelfs kleine rally’s gespeeld. Eindstand: 1 bal die over een muur in een weiland verderop verdween en een paar flink bijgetrainde lachspieren.

Wat gaan we op dag 2 doen?

Dag 2 is omgedoopt tot lazy sunday, vooral omdat het tot in de middag wat regenachtig blijft. We gaan een beetje de buurt verkennen en deze die hards hebben natuurlijk alvast de tennisbaan gereserveerd voor in de avond! Goede avondgymnastiek dachten we.

PS Meer foto's zien? Achter de tab 'Foto's' staan altijd meer foto's dan we toevoegen aan de 'Verhalen'.